Στον Γιάννη Ευαγγελόπουλο

ΜΕΤΡΑΕΙ 104 νίκες σε 123 αγώνες. 

ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ στην 11^η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

Ένας από τους κορυφαίους αθλητές στο χώρο της ελληνικής πυγμαχίας είναι αναμφισβήτητα ο Αντώνης Γιαννούλας. Ο βορειοελλαδίτης πυγμάχος θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως ο «αιώνιος» πρωταθλητής της ελληνικής πυγμαχίας, αφού στην κατηγορία του (71-75 κιλά) έχει σαρώσει όλους τους τίτλους. Ξεκίνησε την καριέρα του από το σύλλογο «Ελιμειώτης» Γρεβενών, όπου και ανήκει ακόμα και από το 1991 αναδεικνύεται συνεχώς πρωταθλητής Ελλάδος. Παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπισε στο ξεκίνημα της καριέρας του ως αθλητής μιας μικρής επαρχιακής πόλης, ο Αντώνης Γιαννούλας κατάφερε να φτάσει γρήγορα στην κορυφή με αποκορύφωμα στη μέχρι τώρα καριέρα του, την 9^η θέση που κατέκτησε στο Σίδνευ στην παρθενική του εμφάνιση σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι πολλές υποχρεώσεις του με την Eθνική ομάδα και οι διπλές προπονήσεις που κάνει καθημερινά, δεν του αφήνουν πολλά περιθώρια ελεύθερου χρόνου. Συναντήσαμε τον Αντώνη Γιαννούλα στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, μετά το τέλος της πρωινής προπόνησης και μιλήσαμε μαζί του για την πυγμαχία, για τη ζωή του μακριά από τα ρινγκ, ενώ δεν παρέλειψε να μας εκμυστηρευτεί και τον κρυφό του στόχο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, που δεν είναι άλλος από μία θέση στο βάθρο.

Να ξεκινήσουμε και να πάμε λίγο στα παλιά και στην πρώτη μέρα που ξεκίνησες την πυγμαχία. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με αυτό το άθλημα;

«Είναι αλήθεια ότι από μικρός είχα ιδιαίτερη αδυναμία στα βαριά αθλήματα. Η πυγμαχία ήταν ένα απ’ αυτά τα αθλήματα και δεν σου κρύβω ότι από την πρώτη στιγμή που πήγα στο γυμναστήριο σκεφτόμουνα την ώρα που θα φορέσω τα γάντια και θα ανέβω να αγωνιστώ στο ρινγκ».

Πώς αντέδρασε η οικογένεια σου, όταν έμαθε ότι θα ασχοληθείς με την πυγμαχία;

«Από την πρώτη στιγμή ήταν αντίθετοι και δεν ήταν λίγες οι φορές που ήρθα σε κόντρα μαζί τους. Είχαν αντίρρηση, ειδικά η μητέρα μου ήταν αυτή που δεν συμφωνούσε περισσότερο, γιατί φοβόταν για την υγεία μου. Το θεωρούσαν βάρβαρο σπορ και ακόμα και σήμερα δεν κρύβουν την ανησυχία τους και το φόβο τους».

Μετά από τόσα χρόνια στα ρινγκ, με τόσες διακρίσεις μετάλλια και συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες και υπάρχει ακόμα αυτή η αντίρρηση από την οικογένειά σου;

«Σου ξαναλέω, ότι ειδικά η μητέρα μου δεν πρόκειται να σταματήσει να ανησυχεί όσο εγώ αγωνίζομαι. Μετά από κάθε διοργάνωση μού λέει να σταματήσω, αλλά εγώ την απογοητεύω. Χαίρονται για τις επιτυχίες μου αλλά ανησυχούν περισσότερο απ’ όλα». 

Υπήρχαν οι προοπτικές στα Γρεβενά για να φτάσεις ψηλά στο χώρο της πυγμαχίας και γενικά πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή της επαρχίας να φτάσει στην κορυφή;

«Στα Γρεβενά οι εγκαταστάσεις στις οποίες κάναμε προπόνηση ήταν πραγματικά άθλιες. Ευτυχώς τώρα τελευταία έχουν αλλάξει και αυτό είναι ένα κίνητρο για τα νέα παιδιά. Πάντως οι ευκαιρίες για τα παιδιά της επαρχίας είναι λιγότερες σε σχέση μ’ αυτών της πρωτεύουσας. Το βάρος πέφτει περισσότερο στα σωματεία της Αθήνας και χρειάζεται πολλή δουλειά και προσπάθεια για να φτάσεις ψηλά. Πρέπει να είσαι πάντα πρώτος απ’ όλους και είναι στο χέρι σου και μόνο να τους κάνεις να σε προσέξουν. Αν δεν είσαι στην κορυφή συνέχεια είναι δύσκολο να πετύχεις κάτι καλό».

Πόσο σε βοήθησε το γεγονός ότι κλήθηκες στην Εθνική και πλέον προπονείσαι καθημερινά με τον ομοσπονδιακό τεχνικό; 

«Το ότι έχω φτάσει τόσο ψηλά, οφείλεται κατά πολύ στο γεγονός ότι ανήκω στην Εθνική ομάδα. ¶λλωστε, με τον σύλλογο στον οποίο ανήκω, αγωνίζομαι μία φορά το χρόνο για το πανελλήνιο πρωτάθλημα, ενώ με την Εθνική ομάδα δίνουμε πολύ περισσότερους αγώνες. Ακόμα και η προπόνηση που κάνουμε, κυμαίνεται σε πιο υψηλά επίπεδα απ’ ό,τι με το σύλλογο».

Η Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι ανήκει στις μεγάλες δυνάμεις της παγκόσμιας πυγμαχίας;

«Την τελευταία τετραετία μπορώ να πω πως ναι. Είμαστε ήδη στην οχτάδα της παγκόσμιας κατάταξης, κάτι που τα τελευταία χρόνια ούτε στα όνειρα μας δεν θα το βλέπαμε. Πλέον είμαστε υπολογίσιμη δύναμη».

Μπορείς να ξεχωρίσεις αυτούς που σε βοήθησαν περισσότερο στη μέχρι τώρα καριέρα σου στην πυγμαχία; 

«Τρεις ήταν οι προπονητές που με βοήθησαν περισσότερο στην καριέρα μου. Ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα στα Γρεβενά, με προπονητή τον Βαγγέλη Στέφο και στη συνέχεια με ανέλαβε στην Εθνική παίδων και στην εφήβων ο Κουβανός, Νινέτο Τζενερέτο Καρκασές, ενώ πολύ μεγάλη βοήθεια είχα και από τον τωρινό προπονητή μας στην Εθνική ανδρών, Ράφικ Μεχρομπιάν».

Υπάρχει κάποιος πυγμάχος που θαυμάζεις από το χώρο της επαγγελματικής πυγμαχίας;

«Μάικ Τάισον! Είναι μοναδικός! Είναι θα έλεγα ο καλύτερος πυγμάχος του αιώνα. Κανένας άλλος δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Είναι πραγματικός μαχητής και πιστεύω ότι δύσκολα η πυγμαχία θα βγάλει ξανά ένα αθλητή σαν τον Τάισον».

Θα μπορούσες δηλαδή να τον συγκρίνεις ακόμα και με τον θρυλικό Μωχάμετ ¶λι;

«Την εποχή που αγωνιζόταν ο Μωχάμετ ¶λι η πυγμαχία δεν ήταν σε τόσο επαγγελματικά πρότυπα, ενώ τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο συναγωνισμός είναι πολύ πιο μεγάλος και υπάρχουν πολλοί και αρκετά καλοί αντίπαλοι. Ο Τάισον είναι αυτός που ξεχωρίζει απ’ όλους, απλά οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω του, φροντίζουν να του δημιουργούν συχνά προβλήματα στην προσωπική του ζωή, κάτι που πιστεύω ότι έχει ωςαποτέλεσμα να χάνει ώρες ώρες τον έλεγχο. Αυτό φυσικά χαλάει την εικόνα του ως αθλητή και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Σου ξαναλέω όμως ότι δεν πρόκειται η πυγμαχία να δει ξανά στα ρινγκ έναν πυγμάχο σαν τον Τάισον».

Ποιες είναι οι βασικές διαφορές της επαγγελματικής πυγμαχίας με την ερασιτεχνική;

«Η επαγγελματική πυγμαχία είναι καθαρά σόου και τζόγος. Εκεί όλα γίνονται για τα λεφτά, τη διαφήμιση και το θέαμα. Αντίθετα στην ερασιτεχνική πυγμαχία αγωνίζεσαι για την πατρίδα σου, για το εθνόσημο και ξέρεις ότι δεν το κάνεις για τα λεφτά. Η ερασιτεχνική πυγμαχία έχει άλλη γλύκα». 

Έχεις σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο να ασχοληθείς με την επαγγελματική πυγμαχία;

«Φυσικά και θα το ήθελα. Είναι θα έλεγα μια ξεχωριστή εμπειρία για κάθε πυγμάχο, άλλα είναι στους μελλοντικούς μου στόχους. Έχω μία πρόταση για να πάω στην Αμερική να ασχοληθώ με την επαγγελματική πυγμαχία, άλλα προς το παρόν το μυαλό μου είναι μόνο στην Εθνική ομάδα και στην προετοιμασία μου για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας του 2004. Μέχρι τότε δεν μπορώ να κάνω όνειρα για τίποτα άλλο». 

Αν δεν είχες ασχοληθεί με την πυγμαχία, σε ποιο άλλο αγώνισμα πιστεύεις ότι θα μπορούσες να είχες τις ίδιες επιτυχίες;

«Στην πάλη. Βέβαια, δεν ξέρω αν θα είχα τις ίδιες επιτυχίες, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα έδειχνα τον ίδιο ζήλο και την ίδια μαχητικότητα. Ποτέ δεν με συγκινούσαν αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ».

Παρακολουθείς, όμως, τα άλλα αθλήματα;

«Μόνο σημαντικούς αγώνες της Εθνικής μας ομάδας. Παρακολουθώ σχεδόν όλες τις προσπάθειες των συναθλητών μου στις Εθνικές ομάδες, σε οποιοδήποτε αγώνισμα».

Συλλογική προτίμηση;

« ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ!».

Ελεύθερος χρόνος υπάρχει; Τι σου αρέσει να κάνεις συνήθως; 

«Αν και είναι πολύ λίγος ο ελεύθερος χρόνος, όταν υπάρχει πάντως κοιτάω να ξεκουράζομαι. Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω, να βλέπω νέα μέρη και πάνω απ’ όλα όμως να ξεκουράζομαι».

Στην προσωπική σου ζωή είσαι το ίδιο σκληρός και οξύθυμος, όπως δείχνεις μέσα στα ρινγκ;

«Όχι. Θα έλεγα ότι είμαι ακριβώς το αντίθετο. Είμαι πολύ ήρεμος και πολύ ψύχραιμος. Πιστεύω ότι έτσι πρέπει να είναι ο σωστόςπυγμάχος».

Στα ρινγκ δείχνεις ότι δεν εγκαταλείπεις εύκολα, στην προσωπική σου ζωή γίνεται το ίδιο ή ρίχνεις εύκολα «λευκή πετσέτα», για να χρησιμοποιήσω μία δική σας έκφραση;

«Έχω μάθει να κερδίζω πάντα αυτό που πραγματικά θέλω και δεν μου αρέσει να τα παρατάω τόσο εύκολα. Όταν θέλω κάτι πολύ, κάνω τα πάντα για να το αποκτήσω». 

Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που δεν θα ήθελες να θυμάσαι;

«Είχα παίξει σε ένα τουρνουά στα Κανάρια νησιά, με έναν Ιταλό και ενώ δεν είχα δεχτεί ούτε ένα χτύπημα, έχασα το παιχνίδι με 4-1 στα σημεία».

Στην Τυνησία στους Μεσογειακούς αγώνες είχατε πολλά παράπονα. Τι ακριβώς είχε γίνει;

«Αυτά συμβαίνουν στην πυγμαχία. Το παράξενο είναι ότι πήραμε δύο μετάλλια, ενώ θα έπρεπε να είχαμε πάρει πολύ περισσότερα. Η Τυνησία είχε μια απίστευτη βοήθεια και σχεδόν όλοι οι αθλητές τους έφτασαν στον τελικό, κάτι που δεν θα γινόταν αν οι αγώνες ήταν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα». 

Ένα από τα όνειρα σου, η συμμετοχή δηλαδή σε μια Ολυμπιάδα, έγινε πραγματικότητα στο Σίδνευ και μάλιστα τα πήγες ιδιαίτερα καλά…

«Η συμμετοχή σε μία Ολυμπιάδα είναι το όνειρο για κάθε αθλητή. Βρέθηκα σε πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση, άλλα ήμουνα και πολύ άτυχος αφού κληρώθηκα με τον Κουβανό, ο οποίος πήρε και το χρυσό μετάλλιο. Δίκαια πήρε το χρυσό, αφού είναι αήττητος στα μέχρι τώρα παιχνίδια που έχει δώσει. Το θέμα είναι ότι θα μπορούσα να είχα πάρει ένα μετάλλιο, αφού 20 μέρες πριν τους Ολυμπιακούς είχα κερδίσει και τον δεύτερο και τον τρίτο σε ένα τουρνουά».

Ολυμπιακοί αγώνες, Αθήνα 2004. Τι μπορούμε να περιμένουμε από τον Αντώνη Γιαννούλα, άλλα και γενικότερα από τους Έλληνες πυγμάχους;

«Το γεγονός ότι γίνονται στην Αθήνα είναι μεγάλη πρόκληση για όλους μας. Αν και είναι νωρίς ακόμα για να πούμε τι μπορούμε να περιμένουμε, πιστεύω πάντως ότι θα τα πάμε αρκετά καλά. Στόχος μου είναι να είμαι στο βάθρο και να κερδίσω ένα μετάλλιο, χωρίς να με απασχολεί τι χρώμα θα έχει αυτό». 

Έχεις σκεφτεί τη στιγμή που θα πρέπει να κρεμάσεις τα γάντια σου; Ίσως οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα είναι ο τελευταίος σταθμός στην καριέρα σου;

«Προς το παρόν δεν το έχω σκεφτεί και ούτε θέλω. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από τα ρινγκ. Το σίγουρο είναι ότι μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες θα είμαι πιο επιφυλακτικός και δεν θα συμμετέχω σε πολλές διοργανώσεις. Θέλω, πάντως, όταν τελειώσω να μείνω στο χώρο της πυγμαχίας, είτε ως προπονητής είτε σαν οτιδήποτε άλλο, μεταδίδοντας την εμπειρία μου στα νέα παιδιά».