 Στα
χέρια του το ξύλο μιλούσε ...
Βλέποντας κάποιος τη συλλογή ξυλογλυπτικής του αείμνηστου και άγνωστου στους πολλούς, γρεβενιώτη καλλιτέχνη, Δημήτρη Αγοράστη, ίσως να μην μπορεί πολλές φορές να προσδώσει με λέξεις και λόγια την πραγματική αξία των έργων αυτών, που αποτελούν μια ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας. Ο ίδιος ο Δημήτρης Αγοράστος, που έζησε μια λιτή και απλοϊκή ζωή, αφοσιωμένος από τα παιδικά του χρόνια στο πάθος του, την ξυλογλυπτική, δε θέλησε ποτέ να εκμεταλλευτεί το σπάνιο ταλέντο του και να ασχοληθεί μ’ αυτήν εμπορικά και γι’ αυτό άλλωστε το έργο του αποτελεί μια μοναδικότητα στο χώρο του.  Η
φύση, την οποία γνώρισε πλουσιοπάροχα, μια και γεννήθηκε και μεγάλωσε σε
ένα από τα ωραιότερα χωριά της Πίνδου, την Αβδέλλα Γρεβενών, ήταν και το
αγαπημένο του θέμα στα ξυλόγλυπτα έργα του. Παρόλα αυτά όμως και τα υπόλοιπα
έργα του, που τα αντλούσε μέσα από τις ιστορικές στιγμές και τους λαϊκούς
μύθος, τη ζωή της υπαίθρου και τα σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου, είχαν
κάτι το ξεχωριστό, καθώς οι μορφές που έπαιρναν από το ξύλο, με τα χέρια
του Δημήτρη Αγοράστη, είχαν κάτι να πουν.
Η διπλή όψη του «Ειρήνη-Πόλεμος», ο «άγνωστος στρατιώτης», η «Μαριχουάνα - L.S.D.», η «φυγή στην Αίγυπτο», η «αποκαθήλωση», η «Γενογέφα», ο «Αθανάσιος Διάκος», ο «Χηνοβοσκός» και το «Βουκολικό», είναι μερικά από τα έργα που συγκινούν και δεν περνούν απαρατήρητα για την γλαφυρότητα των μηνυμάτων, τα οποία κατάφερε να δώσει ο Δημήτρης Αγοράστος σε ένα κομμάτι ξύλο. Ο Δημήτρης Αγοράστης γεννήθηκε το 1903 στην Αβδέλλα Γρεβενών, όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια. Το 1925 πήγε στη Ρουμανία, όπου μέχρι και το 1932, που επέστρεψε στην πόλη των Γρεβενών, πήρε σε σχολή τα πρώτα μαθήματα ξυλογλυπτικής. Μέχρι και το 1948 παρέμεινε στα Γρεβενά, όπου εργάστηκε ως επιπλοποιός, ενώ επιδόθηκε τις ελεύθερες ώρες στην αγαπημένη του ασχολία την ξυλογλυπτική. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε, μαζί με την οικογένειά του, στη Θεσσαλονίκη, όπου συνέχισε με μεγαλύτερο πάθος και δημιουργικότητα τα ξυλόγλυπτά του. Έφυγε από τη ζωή στις 8 Νοεμβρίου 1988, αφήνοντας πίσω του μια πολύτιμη παρακαταθήκη, ένα πραγματικό έργο τέχνης, το οποίο δε θέλησε, τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του να κρατήσουν για τον εαυτό τους, αλλά αποφάσισαν να τη δωρίσουν στο υπό ίδρυση λαογραφικό μουσείο του δήμου Γρεβενών. Το πρώτο του έργο το έκανε σε ηλικία εννέα χρονών, με ξύλα που έψαχνε και βρήκε ο ίδιος στα δάση της Πίνδου, στην περιοχή της Αβδέλλας, ενώ το πρώτο του βραβείο το πήρε από τον κρατικό σύλλογο καλλιτεχνών της Ρουμανίας, όταν σπούδαζε εκεί. Το 1957 παρουσίασε για πρώτη φορά, κάποια από τα έργα του, στη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, στην οποία τα εξέθεσε και πάλι το 1965, 1966 και 1972. Την πρώτη του έκθεση την οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το 1971 η Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρία «Τέχνη», ενώ ακολούθησαν και άλλες εκθέσεις του, το 1974 στο δικηγορικό σύλλογο Θεσσαλονίκης, το 1976 και 1985 στη μικρή Πινακοθήκη «Διαγώνιος» και το 1983 στα Γρεβενά, τον Τίρναβο και το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης. Μετά το θάνατό του η έκθεση ξυλογλυπτικής παρουσιάστηκε στη γενέτειρά του, την Αβδέλλα το 1988, ενώ πριν ένα χρόνο (Ιανουάριο-Φεβρουάριο του ’99) παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη, στο κτίριο της ΧΑΝΘ. Σε ότι αφορά την τύχη αυτής της συλλογής των ξυλόγλυπτων έργων τέχνης εκκρεμεί ακόμη, όπως εκκρεμεί εδώ και χρόνια η κατασκευή του λαογραφικού μουσείου του δήμου Γρεβενών, όπου παραχωρήθηκαν με δωρεά.  Είναι
χαρακτηριστικό ότι η δωρεά της συλλογής έγινε το 1993, όταν υπήρχαν οι
διαβεβαιώσεις από την τότε δημοτική αρχή ότι το λαογραφικό μουσείο θα ...
κατασκευάζονταν σύντομα στον ανακαινισμένο ιστορικό «Μύλο του Μπουσίου».
Παρόλα αυτά όμως και παρότι πέρασαν από τότε σχεδόν επτά χρόνια το μουσείο
δεν ολοκληρώθηκε και έτσι, αυτή η συλλογή παραμένει πραγματικά στα αζήτητα.
«Επιθυμία του πατέρα μου, αλλά και της οικογένειας ήταν η συλλογή αυτή να πάει στα Γρεβενά, όμως δεν μου αρέσει και δεν θέλω να αποδώσω ευθύνες σε κανέναν, γιατί δεν ξέρω λεπτομέρειες, που από το 1993, που κοινοποιήσαμε και επίσημα τη δωρεά της συλλογής, δεν έχει ολοκληρωθεί ο «Μύλος του Μπουσίου» ώστε να υπάρξει πλέον μια μόνιμη στέγη για τα ξυλόγλυπτα, και να τα γνωρίσουν όλοι», μας τόνισε η κόρη του Δημήτρη Αγοράστη η Ιουλία, όταν τη συναντήσαμε στην έκθεση που έγινε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη και η οποία δεν έκρυψε την πικρία και την αγανάκτησή της για την αργοπορία της λειτουργίας του λαογραφικού μουσείου. «Ειλικρινά», επισήμανε χαρακτηριστικά, «αγαπούμε τα Γρεβενά, απ’ όπου καταγόμαστε και που είναι ένας όμορφος τόπος και γι’ αυτό άλλωστε πήραμε την απόφαση να πάνε αυτά τα έργα εκεί, αλλά είναι λυπηρό που εδώ και χρόνια δεν υπάρχει το μουσείο για να τα «αγκαλιάσει» και να μπουν εκεί, μαζί με το ένα σωρό όμορφο και πλούσιο λαογραφικό υλικό που υπάρχει στο νομό. Όσοι βλέπουν τα έργα έχουν να λένε γι’ αυτά και δυστυχώς κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να βρουν τη στέγη τους. Εντάξει δεν την έχουμε αλλά λίγο δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό τον τόπο να προκόψει;». |
